Ένα χρόνο μετά....

Ένα χρόνο μετά...

Είμαι εδώ για να εξηγήσω την επιλεκτική μου αποχή από το μπλογκ για μεγάλο χρονικό διάστημα.. σας το είχα υποσχεθεί, γιατί ήσασταν εδώ πριν …. και μοιραζόμασταν σκέψεις, δημιουργίες, ανησυχίες, χαρές και στεναχώριες.

Κάποιοι από σας ξέρετε.. γιατί μιλήσαμε έστω και επιγραμματικά για το θέμα, κάποιοι άλλοι φανταστήκατε ότι είμαι πηγμένη στη δουλειά - που ευτυχώς ήμουν- αλλά η αιτία ήταν σοβαρή και για μένα σταθμός στην "τακτοποιημένη" ζωή μου.

9 Σεπτεμβρίου 2011 1 ώρα μετά τα μεσάνυχτα, έχασα τον παιδικό μου φίλο!…….

Είχα μόλις γυρίσει σπίτι μετά από επαγγελματικό ραντεβού…όταν χτύπησε το κινητό μου..

"Είμαστε στο Σωτηρία, χάνω τον Μιχάλη".

Το μυαλό σταματάει, το σώμα λειτουργεί μηχανικά σε 10 λεπτά φτάνω στο Σωτηρία, η αδερφή μου είναι εκεί.. ο μεγάλος μου ανηψιός και ένας συνεργάτης του Μιχάλη.

Περιμένουμε έξω από τα επείγοντα 5 λεπτά, μοιάζουν αιώνας, ρωτάω τους άλλους τι έχει συμβεί μου λένε είναι σοβαρά μάλλον έμφραγμα.

Ανοίγει η πόρτα μας φωνάζουν

" Δυστυχώς όταν τον έφεραν ήταν ήδη πολύ σοβαρά"

"Εντάξει τι πρέπει να κάνουμε τώρα"

-Κανείς δεν καταλαβαίνει τι έχει  συμβεί….  μέσα σε 5 λεπτά έχασα τον παιδικό μου φίλο και γαμπρό μου, μέσα σε 5 λεπτά η τακτοποιημένη μου ζωή γύρισε ανάποδα.

'Όλοι έχουμε βιώσει απώλεια και για τον κάθε ένα είναι σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, όταν όμως αφορά σε νέο άνθρωπο, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και οδυνηρά. 

Μοιάζει να επαναλαμβάνεται η ιστορία, κάπως έτσι χάσαμε τον πατέρα μου όταν ήμασταν πολύ μικρές και εκείνος εξαιρετικά νέος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Δεν το ξεπεράσαμε ποτέ….

Με τον Μιχάλη μεγαλώσαμε μαζί ήταν ο φίλος μου και ο άνδρας της αδερφής μου.

Καλός φίλος, εξαιρετικός οικογενειάρχης και άψογος επαγγελματίας, φιλότιμος, περήφανος, αξιοπρεπής, άρχοντας! 

Όλη του η ζωή τα αγόρια του και η Τέτη.

Η απώλεια τεράστια για όλους μας ιδιαίτερα για την οικογένειά του .. ο τρόπος που καθένας μας βιώνει το πένθος είναι προσωπικός και δεν σηκώνει κριτική και υποδείξεις, το πένθος έχει στάδια που δεν μπορείς να μην περάσεις, έχει θυμό, άρνηση, πίκρα, στεναχώρια και μετά πολύ μετά αποδοχή και κενό, απέραντο κενό.

Η ζωή μας συνεχίστηκε και συνεχίζεται, δύσκολα αλλά συνεχίζεται κι όπως συνηθίζω να λέω " η δύναμη της απουσίας" μπορεί να γίνει πιο δυνατή από την "παρουσία", οι γιοι της " οι ανάσες της " όπως λέει τα αγόρια μου,  όπως λέω εγώ είναι δίπλα της και εκείνη συνεχίζει, περήφανη, δυνατή, μισή αλλά συνεχίζει.

Ο Μιχάλης για μας είναι σε άλλο ένα ταξίδι, "καλές θάλασσες" όπως σου λέγαμε σε όλα τα ταξίδια σου καπετάνιε μου!

Ένα χρόνο μετά  μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το μοιραστώ  αλλά σας το όφειλα…… ευχαριστώ που είστε εδώ και μου κρατάτε εξαιρετική συντροφιά.