Μάνα είναι μόνο μία

«Μητέρα, η καρδιά της ανθρωπότητας» Βίκτωρ Ουγκώ

Στη σχέση µάνας - κόρης υπάρχει πάντα ανταγωνισµός «…που όµως όσο µεγαλώνεις εξελίσσεται σε συµγµαχία, καθώς συνειδητοποιείς ότι πραµατικά δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που µπορεί να σε αγαπήσει τόσο πολύ και τόσο αληθινά όσο η µητέρα σου.
Πάντα είχα αδυναµία στον µπαµπά µου και έλεγα ότι µοιάζω σε αυτόν. ∆εν µπορούσα να σκεφτώ ότι θα αγαπήσω ποτέ τη µητέρα µου όσο εκείνον, πόσω µάλλον ότι θα της µοιάσω.
Η μανούλα μου είναι η καλύτερη μάνα του κόσμου, όχι μόνο γιατί είναι η δική μου.
Γιατί είναι ο πιο περήφανος, αξιοπρεπής, μάχιμος άνθρωπος που γνώρισα ή θα γνωρίσω ποτέ στη ζωή μου.
Είναι πάντα εκεί, σιωπηλά, διακριτικά, γεμάτη καταλυτική αγάπη, νοιάξιμο φροντίδα, δύναμη και προσμονή.
Είναι αυτή που μου δίνει κουράγιο, ελπίδα, τρυφερότητα, χαμόγελο , απόλυτη προσφορά.
Χωρίς να παραπονεθεί για τα δύσκολα, χωρίς ενθουσιασμούς για τα εύκολα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με το τεράστιο εκτόπισμα της προσωπικότητας της με συντροφεύει και γαληνεύει τη ψυχή μου.
Και τώρα που οι όροι έχουν αντιστραφεί- γίνεται κι αυτό- και ανησυχώ όταν δεν τη βρίσκω, την ψάχνω, και αγωνιώ να είναι πάντα, καλά, συνειδητοποιώ παρά τα όσα που μας χωρίζουν, αυτά που μας ενώνουν είναι μοναδικά, όπως και η αγάπη της.

Χρόνια πολλά μανούλα! Χρόνια πολλά και καλά γεμάτα με όλα όσα θέλεις και όσα δε ζήτησες ποτέ.

Για όλες τις μανούλες του κόσμου: από τον ποιητή Ντάνυ Πιέρρου:

«Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά

Όπως και να σε πω, είσαι εσύ.

Εσύ, που μου μετάγγισες τη ζωή,

Εσύ που μου ζωγράφισες τη ζωή.

Και σ’ ευχαριστώ για κάθε της χρώμα:

Για το πράσινο της ελπίδας και το γαλανό της γαλήνης,

Για το πορφυρό της αγάπης και το κόκκινο της ζεστασιάς,

Για το ροζ των ονείρων και το μοβ της γνώσης,

Για το γκρίζο της θλίψης και για το λευκό της χαράς!»