Τελικά τη βρήκα, αλλά το μαγείρεμα και το φούρνο δεν τον γλίτωσα γιατί θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια στην Ιταλία και λέω: "βρε δε φτιάχνω και μια μικρή pizza... έτσι για συμπλήρωμα;"
Η μικρή pizza έγινε λίγο αργότερα.... di 4 gusti
(ένα τμήμα με μοτσαρέλα, ένα με κασέρι, ένα με ζαμπόν και κασέρι και ένα με gouda) και έφτιαξα και μια μικρή παιδική "μόνο με ντομάτα γιατί εμένα μπαμπούλι μου, δεν μου αρέσει το τυράκι."
Επίσης έκανα και ένα μικρό, μικρό, μικρό ψωμάκι (είναι σχεδόν όσο ένα κουτάλι της σούπας) με το ζυμάρι που περίσσεψε, για "το καλό μου το κορίτσι"... (φυσικά εννοώ την κόρη), που από το πρωί δεν με έχει αφήσει να "σταυρώσω" ούτε ένα καφέ... Ήδη έχει ρίξει και τους 4 που έχω φτιάξει -από τον τελευταίο δεν ήπια καν γουλιά- ενώ κάθε φορά ακολουθεί βέβαια η γνωστή "πολεμική ιαχή" που συνοδεύει παραδοσιακά τις δραστηριότητες του είδους σε κάθε ελληνικό σπίτι:
γούι, γούι (γούρι, γούρι)....
Τώρα πάμε στις συνταγές. Για την pizza τα έχουμε ξαναπεί...
Για την Pasta χρειάζεστε:
Μια μελιτζάνα
ένα κολοκύθι,
δυο φρέσκα κρεμυδάκια
μια σκελίδα σκόρδο
ένα ματσάκι ρόκα
δυο ντομάτες
βασιλικό αλλά και λίγη ρίγανη
και φυσικά μακαρόνια (βίδες κατά προτίμηση ή άλλο στριφτό και κοντό μακαρόνι)
Κόβουμε σε μεγάλα τετράγωνα κομμάτια την μελιτζάνα και το κολοκύθι. Ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια και το σκόρδο. Σιγοψήνουμε σε ένα τηγάνι με λίγο λάδι τη μελιτζάνα το κολοκύθι, το κρεμύδι και το σκόρδο (μπορείτε αν θέλετε να κάνετε τα λαχανικά ψητά στη σχάρα προσθέτοντας το κρεμύδι και το σκόρδο στη συνέχεια ωμά). Δεν πρέπει να λιώσουν τα λαχανικά. Στόχος είναι να κρατήσουν τη ζωντάνια τους (όση έχουν τέλος πάντων). Τα τραβάμε από τη φωτιά και προσθέτουμε ρίγανη και αλάτι.
Σε ένα άλλο μπωλ ανακατεύουμε τη ρόκα, τη ντομάτα, κομμένη σε επίσης σε τετράγωνα μικρά κομμάτια και στη συνέχεια προσθέτουμε βασιλικό.
Ετοιμάζουμε την pasta. Όταν γίνουν και τα μακαριόνια ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί με τα μακαρόνια σε ένα μεγάλο μπωλ.
Τρίβουμε παρμεζάνα όσο είναι ακόμα ζεστά τα μακαρόνια (αν θέλετε προσθέστε λίγο λάδι). Τρώμε το φαγητό σε χλιαρή θερμοκρασία, ενώ βέβαια μπορούμε να το φάμε και κρύο.
"Αντ' αυτής" (της Πόπης δηλαδή)
Στέλιος
Bravo Στελάκι, αντε να με ξεκουράζεις που και που! Η pasta δείχνει τέλεια, φαντάζομαι τη γεύση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την pizza δε το συζητώ, το καλύτερο ζυμάρι της Αθήνας! Ζηλεύω! Φιλιά στο καμάρι!
Επίσης, το μόνο που θα έβαζα θα ήταν ελαιόλαδο και φρέσκο πιπέρι!
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα τα δικά μου "γρήγορα" είναι τα ζυμαρικά.Πίτσα παίρνω απ'έξω πάντα ....
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Και λοιπόν;E allora?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι πράγματι και εγώ όταν ήμουν στην Ιταλία απ' έξω τις έπαιρνα τις πίτσες. Όταν ήρθα στην Ελλάδα -χροοοόνια πριν, θα 'ναι και 10- και μετά από.. "σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να βρω το σωστό ζυμάρι", αποφάσισα... "να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου". H κίνηση αυτή αποδεικνύεται σωτήρια ακόμα και σήμερα, ειδικά στις διακοπές, γιατί στην Αθήνα υπάρχουν πολλά μαγαζιά που κάνουν καλή πίτσα.
Για μένα τα ζυμαρικά είναι κάτι σαν ο βασιλιάς των φαγητών.... Μπορείς να τα φτιάξεις με χίλιους δύο τρόπους, να τα συνδυάσεις με τα πάντα, να τα φτιάξεις επίσημα να τα φτιάξεις πρόχειρα. Νόστιμο φαγητάκι. Όσο για τις πίτσες στην Ελλάδα θα συμφωνήσω με τον Στέλιο, πολύ δύσκολα βρίσκεις καλή πίτσα σε μαγαζί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί ωραία πίτσα! Αγόρασα πρόσφατα ένα ειδικό ταψί για ψήσιμο πίτσας αλλά δεν το έχω εγκαινιάσει ακόμα. Μου έβαλες ιδέες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάγδα
@manousina
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για μένα τα ζυμαρικά είναι ο βασιλιάς των φαγητών, σε όποια μορφή.
Οσο για τις πίτσες σε κάποιες τρατορίες, υπάρχουν καλές επιλογές αλλά υπερτιμημένες!
@my little expat kitchen ,και μενα μου άρεσε η ιδέα di 4 gusti , ότι ξέρω από ζυμάρι μου το έμαθε ο Στέλιος και σ αυτό τον τομέα είμαι καλή su chef.
ΑπάντησηΔιαγραφή